Overslaan en naar de inhoud gaan

Gwenn Pennarun

Laatst bijgewerkt: Juli 2025

 

Voorzitter van de Vereniging van Lijnvissers van
Pointe de Bretagne

“Wij waren pioniers. De waardering voor kwaliteit, korte ketens, daar praat men vandaag de dag veel over. In die tijd waren er maar weinig die erover spraken, maar wij gingen met de wind mee, wij zaten goed…”

Ik heb altijd hetzelfde beroep willen uitoefenen als mijn vader. Als kind wachtte ik ’s avonds in de haven op hem, wanneer hij terugkwam van het vissen. Mijn ouders hebben me gestimuleerd om door te studeren tot aan mijn eindexamen (BAC), maar zodra ik kon, kocht ik mijn eerste boot, een jaar na het behalen van mijn diploma. Deze passie heeft me nooit losgelaten.” Gwen Pennarun is sinds 1983 visser in Sainte-Marine, bij de monding van de Odet in Finistère, tegenover de archipel van Glénan. Gepassioneerd door zijn vak en de zee vist Gwen al zijn hele leven op zeebaars, met lijn en haak. In de tweede helft van het jaar vist hij ook op koolvis en rog met behulp van langlijnen.

Lijngevangen vis
De lijnvissers van Pointe Bretagne werken al meer dan 30 jaar samen om hun producten beter te waarderen. Vanaf de jaren ’90 werden zij geconfronteerd met de opkomst van de mediterrane aquacultuur en de komst van grote trawlers in hun traditionele visgronden. Om zich te onderscheiden, besloten de lijnvissers hun vis herkenbaar te maken voor de consument door middel van individuele etikettering, bedoeld voor commerciële doeleinden. Dankzij dit label, dat aan de kieuwen van de vis wordt bevestigd, weet de consument wie de vis heeft gevangen, waar en hoe. Voor Gwen was deze aanpak een groot succes: “We waren pioniers. Kwaliteitswaardering, korte ketens – daar praat men nu veel over. Destijds waren er maar weinig mensen die erover spraken, maar wij zaten op het juiste spoor, in de waarheid.”.

Biologische rustperiode
“Als lijnvissers willen we natuurlijk ons brood verdienen, maar dat doen we met respect voor dieren en de natuur. We nemen niets van de zee wat zij niet wil geven.”. Daarom heeft het collectief eigen beheersmaatregelen ingevoerd, zoals een onbetaalde biologische rustperiode van 45 dagen aan het begin van het jaar, tijdens het paaiseizoen. “Onze vereniging telt 80 lijnvissers verspreid langs de Bretonse kust. Het is bemoedigend dat jonge mensen zich bij ons aansluiten. Al jaren zetten we ons in en leggen we onszelf deze rustperiode op voor de zeebaars, omdat we vinden dat je niet naar de paaigronden moet gaan wanneer de vis zich aan het voortplanten is. Zeebaars is geen quotasoort en werd jarenlang zonder beperking bevist. Grote schepen hebben hier enorm van geprofiteerd. In 2017 moesten we een pleidooi houden bij grote supermarktketens om ze te vragen de verkoop van zeebaars tijdens het paaiseizoen op te schorten.”

Ambachtelijke visserij
“De co-existentie tussen industriële en ambachtelijke vissers is niet eenvoudig. De kustzone is een zeer rijke bron van vis en daarom ook het meest begeerde gebied. Vroeger was dit voorbehouden aan kleinschalige, ambachtelijke visserij, maar tegenwoordig wordt het steeds meer betwist door grote schepen die vroeger verder van de kust visten. De toegang tot de visbestanden moet eerlijker worden verdeeld. Het is belangrijk om een betere balans te vinden in de verdeling van de vangsten tussen de verschillende soorten visserij. Sommige gebieden zouden voor bepaalde schepen verboden moeten worden. Beheer moet worden aangepast aan de omvang van de vloot en gebaseerd zijn op goede praktijken. “We vechten al meer dan 30 jaar voor onze zaak, maar we moeten doorgaan. De volgende uitdagingen zijn het beter erkennen van de ambachtelijke visserij, die nog steeds slecht vertegenwoordigd is in de verschillende instanties, ook al is er de laatste jaren vooruitgang geboekt. We geloven erin, maar het is nog niet gewonnen. We moeten blijven vechten. De tijd geeft
ons gelijk. De ideeën en mentaliteiten veranderen.”